Pokręcony Blogmas 1

              Wreszcie mamy wyczekany grudzień i odliczamy dni do najpiękniejszych świąt, jakim jest Boże Narodzenie czy jak kto woli inaczej, nadszedł też czas na blogmasowe posty. Z braku czasu nie szukałam, według jakich zasad je piszecie, moje będą trochę pomieszane i pewnie nie zawsze regularne. Zapraszam. 

Nie pisałam też podsumowania listopada, bo też nie było o czym pisać. Listopad rozpoczął się moją chorobą, zakończył covidem u Ani. Poza kilkoma awariami nic się u mnie nie wydarzyło, nie ma też co wspominać. Ania na szczęście już się dobrze czuje, jednak początek był hardkorowy. Nie dało się przejść przez to bez emocji, tym bardziej że była sama z dzieckiem, daleko ode mnie, sama nie mogłam jej w niczym pomóc. Jak słyszę lub czytam czasami głupie komentarze korona sceptyków, to nóż mi się w kieszeni otwiera, więc nawet lepiej tematu ze mną nie zaczynać. Z grypą to ona jeździła do pracy, covid potrafi zwalić z nóg nawet tak młodą, wysportowaną osobę. Na szczęście już jest dobrze, za tydzień wraca do pracy, wnusia do przedszkola a ja do blogowania.

Wracając do grudnia, mamy w końcu śnieg. Nie, żebym cieszyła się zimą, ale co to za święta bez śniegu. Wnuczka w końcu skorzysta z sanek, koty zamiast wzajemnie się naparzać i wyprowadzać mnie z równowagi mają rozrywkę patrząc przez okno, co być może przyniesie mi trochę spokoju. Jeśli chodzi o święta, nie będą u mnie jakieś szczególne, o ile w ogóle będą. Mam nadzieję że nie będę musiała być sama, bo wtedy wszystko straci sens, nie będzie się chciało nawet nic przyrządzać. Nie inwestuję w nowe ozdoby, bo mam jeszcze stare, a nawet nie wszystkie wyciągnę przez dwa młode zwariowane kocury. Mała sztuczna choinka pewnie będzie częściej leżała jak stała, może nawet wędrowała po mieszkaniu, a koty będą miały niezliczoną radochę kradnąc, co tylko się na niej znajdzie. Na pewno będzie wesoło, byle nie było strasznie.

Mimo wszystko, mimo kilku awarii w domu nie daję się zwariować. Pocieszając się kupionymi w lidlowej promocji malinami i ulubioną herbatką staram się to wszystko jakoś godnie przetrwać. Czasem, ale nie za często, żeby nie przytyć zjem coś słodkiego. Od czasu do czasu przy małym kieliszku nalewki na odkażeniej estem doradczynią sąsiadki w internetowych zakupach. Śmiejemy się wtedy, że wędrujemy po galerii. 

Z obawy przed zakażeniem wychodzę jak najrzadziej. Od czasu do czasu zrobię mani, pomaluję starszej pani sąsiadce paznokcie, żeby poczuła się trochę młodziej. Dziś zwróciła mi uwagę, że mam pomalować swoje, a jak lakier się sciera, to myć gary w rękawiczkach, żeby ich nie zepsuć. Pani ma 91 lat i chociaż jest po niedawnej operacji kolana, nie pozwala sobie na zaniedbanie, zawsze ma nienaganną fryzurę i lekki makijaż. Nigdy jej nie widziałam przygarbionej, a kiedy się zapomnę, to potrafi i mi zwrócić uwagę. Bo kobieta ma być kobietą, choćby miała i 150 lat. Tym optymistycznym akcentem kończę dzisiejszy wpis. Resztę zostawiam na kolejne dni oczekiwania na święta,  na wiosnę, na kolejne urodziny, i na moją pierwszą emeryturę 😄

Jak spędzacie swoje dni przed świętami? Cieszą Was bardziej święta czy to, że wiosna coraz bliżej?

Trzymajcie się ciepło! ❤️