Leniwa niedziela i dlaczego lubię spędzać ją sama

              Chociaż połowa marca prawie już za nami, pogoda nas nie rozpieszcza. Wietrzysko było dziś tak silne, że kiedy chciałam otworzyć okno, ledwo udało mi się zamknąć je z powrotem. Zostanie w domu nie jest dla mnie problemem, tym bardziej że noszenie maski jest moim przekleństwem. Kto nosi okulary, ten na pewno wie, o co mi chodzi. Mimo pogody, niedzielę i tak najbardziej lubię spędzać w domu. Zawsze obiecuję sobie maximum lenistwa połączonego z ogromem miłości dla siebie.

Niedzielne lenistwo to taki mój luksus, na który nie zawsze mogłam sobie pozwolić, ale bycie singlem z odzysku ma swoje dobre strony. Chwalę sobie te czasy, kiedy nikt nie przychodzi niezapowiedziany, uwielbiam swój czas tylko dla siebie. Dziwię się osobom, które mają problem z bycie samym, choćby przez chwilę, dla mnie to jest dar błogiego spokoju. Nie, żebym nie przepadała za spotykaniem się z ludźmi, ale wszystko ma swój czas i miejsce. Nie rozumiem szukania na siłę towarzystwa, kiedy można w tym czasie tyle fajnego zrobić dla siebie. Samo to, że mogę pospać do południa, kiedy poprzedniej nocy nadrabiałam zaległości filmowe lub przeglądałam na stronach sklepów internetowych sukienki damskie.

Oprócz porannej kawy, która jest dla mnie odwiecznym rytuałem, każdego dnia obowiązkowo nakładam hydrożelowe płatki pod oczy, które trzymam do znudzenia. Są one jakby rodzajem kawy dla mojej skóry pod oczami, które również muszą się wybudzić. Dłuższa poranna kąpiel i rozpieszczanie skóry i włosów różnymi pachnącymi mazidłami to coś, na co nie zawsze mam tyle czasu. 

Dłużej bawię się pielęgnacją skóry i włosów, dłużej trzymam również wszelkie maseczki na twarzy. Mogę też poświęcić dlyzsza chwilę na olejowanie włosów czy inną rozpustę dla swojej urody.

Jak chcę, mogę wykonać makijaż, nie jest on jednak moim obowiązkiem. Lubię się bawić makijażem niezależnie od tego czy zostaję, czy wychodzę z domu, ale jak ma być leniwie, niech już tak zostanie. Poświęcam ten czas na pielęgnację. 

Nie muszę zajmować się gotowaniem, chyba że chcę, a najczęstszym obiadem są dla mnie sałatki. Nie jestem mistrzynią kuchni, nie jestem też do niej przywiązana. Moja kuchnia jest niewielka, niewiele czasu też tam spędzam. Chociaż lubię koty, one w tym miejscu mnie irytują. Idąc do kuchni, potrafią wybudzić się z największej fazy snu. Podążają w wyścigach, jakbym ich nigdy nie karmiła. Nie pytajcie mnie czym je karmię, na zagłodzone one nie wyglądają. Nie brakuje im niczego, poza pewnymi ograniczeniami. Nie pozwalam chodzić po stole. Nie znoszę, kiedy zaglądają do talerza. Nie pozwalam wchodzić do szafek. Żadnych. Do szafek z ubraniami również. I tak jest pełno sierści, a że jestem alergikiem, dlatego nie pozwalam też spać ze mną, ani się zbliżać w trakcie snu. Poduszka jest tylko moja, tak samo jak ubrania.  Miłość miłością, ale porządek musi być, a że pani tego mieszkania jest tylko jedna, to nieokrzesane futra muszą to jakoś ścierpieć. 

Nie oszczędzam na szminkach i błyszczykach nawet kiedy zakładam maskę. Zawsze może zdarzyć się moment, kiedy ja ściągam, choćby dla wytarcia nosa. Ściągam ją również, kiedy mi szkła tak zaparują, że nie jestem w stanie iść dalej. Ściągam kiedy po prostu mam taką potrzebę, dlatego nie widzę powodu, żebym miała nie pomalować sobie ust. W domu natomiast hurtowo idą wszelkie balsamy do ust, bo nakładam je nie tylko często, ale też grubo. Balsamów, masek do ust nigdy nie jest zbyt wiele, a ciągle moja chciejlista rośnie. Nie żałuję też mazideł dla dłoni, stóp i paznokci, dzięki czemu udaje mi się je zachować w lepszej formie.  

Leniwa niedziela jest nie tylko leniwa, bo w trakcie tego wszystkiego mam też inne zajęcia. Oprócz oglądania filmów na YouTube, układam w szafkach, robię drobne porządki, prasuję kiedy mam wenę, zajmuję się blogiem, robię drzemkę, albo jeszcze coś innego. 

Miłego poniedziałku! 😀