Czego nie lubię w swojej garderobie

            Idąc za przykładem poprzedniego posta, wspomnę jeszcze, czego nie kupuję, oraz czego nie lubię w swojej garderobie. Nie jest to wpis typu nie polecam, bo ktoś inny może w tym wyglądać i czuć się zupełnie doskonale, bo na szczęście nie jesteśmy tacy sami, z czego bardzo się cieszę. Ja też czasami zmieniam przyzwyczajenia, więc spokojnie. Zapraszam!

Od zawsze zwracałam uwagę na jakość ubrań i wolałam kupić jedną porządną rzecz niż kilka byle jakich. Kiedyś bywałam często krytykowana przez niektóre koleżanki, że sporo przepłacam, ale nigdy swoich zakupów nie żałowałam. Porządne szycie, materiał i jego skład to podstawa. Zdarzały się też wpadki, kiedy kupiłam coś pod wpływem chwili, ale najczęściej ta rzecz kończyła na dnie szafy lub oddawałam ją komuś innemu. Nie we wszystkich rzeczach dobrze wyglądamy, nie we wszystkim też się dobrze czujemy, dlatego najlepiej na spokojnie przemyśleć swoje wybory. 

Śliczną sukienką z poliestru można pozachwycać się w przymierzalni, ale nosić taką to już zupełnie inna bajka. Chociaż materiał ten raczej się nie gniecie, i rzecz może ładnie wyglądać, to jednak niechętnie po to sięgam  i w efekcie przestaję nosić. 

Czarny kolor zbyt blisko twarzy nie dodaje jej uroku. Przynajmniej nie w moim przypadku. O ile włożę czarne rajstopy, botki, spodnie czy spódnicę, to czarną bluzkę zakładam tylko na pogrzeb, później ląduje na dnie szafy. Mam czarny elegancki trench kupiony kiedyś w Mango, rzadko zakładam, ale tylko z dodatkiem kolorowej apaszki. Na czarnym widać też każdy koci włos, mimo że nie rozstaję się z rolką. Dlatego unikam jak tylko mogę.

Golfy z wyjątkiem tych luźnych wokół szyi sprawiają, że po prostu się w nich duszę, tak samo jak krótkie naszyjniki czy bluzki że zbyt małym dekoltem. Nie lubię nic, co jest zbyt mocno zabudowane pod szyją.

Stringi kupiłam tylko raz. Ujęły mnie te śliczne koronki Tryumpha, ale nosić się tego niestety nie dało. Sznurówka między pośladkami to jakaś kara dla mnie. Ozdabiały miejsce w szafce, więcej ich nie założyłam. Dostałam później kolejne w prezencie od koleżanki, żeby ucieszyć męża, niestety, nie chciałam siebie unieszczęśliwiać. To przecież ja je miałabym nosić nie on. Nie nosiłam, leżą jako pamiątka. 

T-shirty  z marnej jakości bawełny po kilku praniach nadają się do spania, a nawet tu wolę coś lepszego, dlatego nie szkoda mi dołożyć i cieszyć się tym o wiele dłużej. Bawełna a bawełna to spora różnica, dużo na ten temat nasłuchałam się na kanale Radzkiej. Tak samo dresy. Wszystkie, które zamówiłam z Femmeluxe tylko na początku wyglądały porządnie. Po kilku praniach się mechacą, dlatego noszę je tylko w domu, przy kotach. Wychodzę w nich tylko ze śmieciami. 

Kominy również nie są dla mnie. Wyglądam w nich głupio, głupio się w nich czuję, do tego to coś się zsuwa z mojej głowy. Nie kupowałam nigdy, ale dostałam. Nie noszę, komuś oddałam. Tak samo głupio czuję się w beretach, pewnie też są nie dla mnie.

Długie spódnice tak samo jak długie sukienki nie są dla mnie, no może z wyjątkiem letnich, powiewnych. Inne zawsze skracam. Nie chciałabym chodzić ubrana podobnie do zakonnicy. 

Ubrania oversize również mogę sobie podarować. Chociaż noszę rozmiar M, to wyglądam w takich jak bałwan. Jeśli  nawet ktoś obdaruje, to od razu idą dalej. 

Workowate lub pudełkowate ubrania, czyli takie bez wcięcia wyglądają na mnie tragicznie. Żadne trendy w modzie mnie do czegoś takiego nie przekonają. 

Ogromne mięsiste grube szale może są i ciepłe i otulające, ale czuję się w nich tak samo jak w oversizach. A jeszcze przy rozbieraniu z tego, można z rozmachu kogoś zabić. Na mnie wyglądają fatalnie.

Tak samo nie przekonają mnie spodnie typu szwedy itp. Nie dość, że to dodaje objętości, to jeszcze majta się ten niewykorzystany kawał materiału. Coś jak długa spódnica, nie dla mnie. 

Futra nieważne z czego, chociaż prawdziwe na bank by odpadały, też nie są dla mnie. Czułabym się tak samo jak w ubraniu oversizowym. 

Kolarki nigdy mi się nie podobały, nawet na rower, chyba że dla kolarzy. Kojarzą mi się z długimi majtasami, takimi na mrozy. Ubieranie tego do innych celów uważam za niekompletne.

Pikowane kamizelki jakoś tak też mi się nie widzą. Niby to ma grzać, ale rękom nadal zimno. Nie dla mnie, przynajmniej na razie. 

Legginsy i wszystko, co je przypomina poza fittnesem jeszcze całkowicie odkryte wyglądają według mnie co najmniej dziwnie. Ni to spodnie, ni to rajstopy. Bleee.

Crocsy może i są lubiane przez innych, dla mnie to coś okropnego. W ogóle nie lubię płaskiego obuwia, a te już wyjątkowo są dla mnie kumulacją wszystkich nieszczęść. Czułabym się jak inwalidka w czasie rehabilitacji   

Obuwie z długimi szpicem nigdy mi się nie podobały. Nie pamiętam czy kiedykolwiek kupiłam, raczej chyba nie. Pewnie dostałam, poszły dalej.

Obuwie z przyciętymi czubkami wyglądają według mnie okropnie, wyglądają według mnie jak łopaty. Nie zrobiłabym tego sobie. 

Wysokie szpilki chociaż pięknie wyglądają na nodze, to raczej wygodne nie są, zbyt bezpieczne też nie. Chociaż zdarzyło mi się przeskakiwać w takich balkon na wczasach. Wtedy noszenie ich było na porządku dziennym, ale też nie były aż tak strasznie wysokie. 

Obuwie na koturnach lub na bardzo grubej platformie również nie są dla mnie bezpieczne, ponieważ nie czuję się zbyt stabilnie. W tego typu butach na pewno bym nic nie przeskoczyła, za to glebę nie raz zaliczyłam. Rok później: zaczęłam nosić obuwie na koturnach, trzymajcie kciuki.

Naszyjniki z muszelek, kamyków, bursztynków wyglądają pięknie, ale nie da się tego nosić. Za bardzo obciera szyję. 

Nie przypuszczałam, że tyle aż się tego uzbiera,  a na pewno coś mi się jeszcze przypomni. Mam nadzieję, że nie weźmiecie sobie tak bardzo tego do serca, bo nie miałam zamiaru nikogo urazić. Każde z nas ma inny styl, figurę oraz upodobania. Ciekawa jestem, czego Wy nie lubicie w swojej garderobie. Pochwalicie się? 

Pozdrowienia! 🌞