Sekret Heleny, Lucinda Riley

                Choć lubię czytać, nie robię tego nagminnie, ponieważ nie potrafię się później oderwać od książki, zapominam o całym świecie. Tak samo było z książką Sekret Heleny Lucinda Riley, którą przywiozłam od córki, i ponad 500 stron przeczytałam w dwa dni. Nie wszystkie treści potrafią mnie tak wciągnąć, ta powieść pochłonęła mnie do reszty i nadal krąży nad moimi myślami. 

Pochłonięta pierwszymi linijkami powieści, z ponurej jesieni przeniosłam się na słoneczny Cypr, do willi pełnej przygód i tajemnic. Nie na darmo dawny właściciel nazwał tę willę Pandorą. 

Przekazana w spadku willa była już stara, wymagała dużo napraw, ale nie przeszkodziło to w tym, żeby jego córka chrzestna - Helena, ochoczo przyjęła ją z nadzieją na miejsce rodzinnych wakacji. Kiedy znalazła się w domu pełnym książek, starych listów, pamiątek i tajemnic, zaintrygowana młodzieńczymi wspomnieniami, z pełnym zaangażowaniem i sentymentem do starego domu, przy pomocy sąsiadów odświeżyła je i wraz z rodziną postanowiła zostać tam do końca wakacji... Też mi się marzy taki domek, nie obraziłabym się również na sowity spadek. Można sobie pomarzyć, niestety rzadko się zdarza taka okazja, szczególnie spadek bez podziału. Helenie się jednak trafiło. 

Helena, matka trójki dzieci jest przykładną matką i żoną, która jeszcze jako młoda dziewczyna, była baletnica z małym dzieckiem wyszła za rozwiedzionego wcześniej Williama, brytyjskiego biznesmena. Chociaż ich stateczne życie mogłoby dla niektórych wydawać się nudne, Helena skrywała swoje tajemnice, między innymi - kto jest ojcem jej pierworodnego syna. Nikomu o tym nie powiedziała, nikt nie znał jej przeszłosci. Być może nie chciała innym skomplikować życia, tylko czy przypadkiem nie skomplikowała swojego, dźwigając w tajemnicy kawałek swojej młodzieńczej przeszłości? Trzynastoletni Alex, niezwykle zdolny młody stypendysta chciałby to wiedzieć, pozostaje mu tylko snuć domysły, śledzić i chronić swoją ukochaną matkę, bo mimo że ojczym mu kibicował we wszystkim, cieszył się jego sukcesami, to jednak nie był rodzonym ojcem, przez co brakowało mu do niego trochę zaufania. 

Nie będę Wam zdradzać, kto nim jest, i ile trzeba przeczytać, żeby się o tym dowiedzieć, bo nie byłoby sensu polecania tej książki, a to nie jest jedyny ciekawy wątek. Myślę że każdy z nas chowa jakąś tajemnicę, której nie chce wyjawić światu, tej tajemnicy nie zna nawet jej syn, który po cichu snuje domysły i próbuje cokolwiek odkryć wybierając na swój pokój malutką klitkę pełną książek i starych listów. Odkrycie tajemnicy, czyim jest synem nie jest jednak takie proste. Tu nic nie jest do przewidzenia.

Helena dwadzieścia cztery lata temu spędziła swoje wakacje u ojca chrzestnego na Cyprze, gdzie przeżyła swą pierwszą miłość. Minęło sporo czasu, zanim trafiła tu ponownie. Stało się to, kiedy willę Pandorę otrzymała w spadku. Pojechała tam najpierw z dziećmi przygotować wszystko na magiczne wakacje spędzone z mężem oraz wspólnymi przyjaciółmi. Sielskie wakacje, słoneczny klimat, rozterki trzynastoletniego, nad wiek inteligentnego syna Heleny to tylko tło dla rozgrywających się tam radości i smutków rodziny, także przyjaciół tej rodziny. 

Jak na Pandorę przystało, po kolei zaczęła ona odsłaniać wszystkie tajemnice począwszy od Heleny po jej przodków. Pełna skrywanych tajemnic willa Pandora nie oszczędziła też przyjaciół rodziny. Kiedy już w końcu nastąpi nieuniknione zderzenie przeszłości z teraźniejszością, co zapewniły słoneczne wakacje spędzone w owianej tajemnicą cypryjskiej wiosce, już nic nie będzie takie samo, o czym przekonała się przebywająca tam Helena wraz ze swoim synem Alexem, który po odkryciu wszystkich kart zdobył się na jakże dorosłe jak na trzynastoletniego decyzje. Czy rozplątana sieć tajemnic zburzyła więź rodzinną, czy udało się zachować przyjacielskie relacje? Co zdarzyło się 10 lat po tych wakacjach? O tym wszystkim możecie dowiedzieć się sięgając po tę powieść, a nie pożałujecie, bo bardzo lekko ją się czyta i w żadnym momencie nie odczuwałam nawet cienia nudy.  Znajdziecie tu wątki pełne humoru, wzruszeń, chwile niepewności, zabawne dialogi dzieci, problemy nastolatków, pierwsze miłości... Przeżywając to wszystko sama nie zauważyłam, kiedy znalazłam się na 507 stronie. Aż chciałoby się zacząć od początku i przeczytać raz jeszcze.

Znacie tę powieść, a może czytaliście inne książki Lucindy Riley? 

Miłej lektury! 🙂