Drobne przyjemności i wielkie marzenia

 

            Cieszy mnie lato, chociaż nie wszystko mi w nim odpowiada i tak jest z każdą porą roku. Można się wściekać z powodu nadmiernych upałów, ale można też znaleźć na nie sposób, tak samo jak na inne niedogodności. Nie zawsze to jest proste, ale życie przeważnie nie jest proste. 

Nic nie jest proste, ale czy ktoś lubi łatwe krzyżówki czy łamigłówki? Sama wyszukuję coraz trudniejsze, bo nie lubię się zatrzymywać, chyba że dla innych celów. Na przykład dla poprawy nastroju. Własnego, żeby jasne. Bo czasami lubię być egoistką, nawet często. 

Mam swój określony rytm dnia, nie budzę się przed wypiciem ulubionej kawy, którą piję powoli z ulubionej porcelanowej filiżanki, oglądając ulubiony kanał na You Tube czy słuchając podcastu. Nie robię dalekich planów, bo wiem, że codzienność lubi coś sknocić. Swoje zamiary wykonuję wcześniej lub później spontanicznie. Tak samo nie robię planów czytelniczych, bo raz mi się chce czytać, innym razem nie mam na to ochoty. Przyjemność ma być przyjemnością, natomiast przestaje nią być, kiedy zaczynam się zmuszać. Nie czytam, ani nie oglądam horrorów, thrillerów, trudnych spraw i tym podobnych treści, bo i tak nie brakuje tego, kiedy patrzę na wiadomości. 

Nie muszę mieć czasu dla wszystkich, ważne że go mam dla siebie. Są osoby dla których jestem gotowa go poświęcić nawet więcej, ale nie jest ich wiele. Oprócz najbliższych, chętnie poświęcę czas dla starych znajomych, o ile nie traktują mnie jak niewolnicę, lub maszynkę do lajkowania konkursów. Cenię sobie osoby młode duchem, bo starców często widuję także wśród młodych osób. Sama chyba z wiekiem dziecinnieję, ale też nie pamiętam czy kiedykolwiek byłam tak bardzo dorosła.

Niezależnie od nastroju i pogody, celebruję każdy dzień, aby spędzić go jak najlepiej. Każdy swój dzień traktuję jakbym miała urodziny, imieniny, albo Bóg wie co jeszcze. 

Przestałam odkładać ulubione rzeczy, zapachy na wielką okazję, bo tej okazji może zabraknąć, a ja nie zdążę się nimi nacieszyć. Nie lubię ograniczać sobie przyjemności, chcę odczuwać radość każdego dnia, niezależnie od tego czy mi zostało 50 lat życia czy 10. 

Chociaż tak dbam o codziennie radości, dużo mi ich jednak brakuje. Nie pojadę rowerem do lasu jak bym chciała, bo mam zaburzenia równowagi i duże problemy ze wzrokiem. Brakuje mi kawałka miejsca pod gołym niebem, gdzie z przyjemnością napiłabym się kawy czy zjadła posiłek, bo mieszkam w mieście, w bloku bez balkonu na parterze. Takie bezsensowne cudo PRL-u, gdzie chociażby podczas izolacji czułam się zamknięta jak w klatce. Nie pojadę na wakacje, bo oprócz innych ograniczeń muszę podawać kotce leki. Mimo tych utrudnień, kotów w moim życiu jednak brakować nie może. Jak to pogodzić? Przydałby się niewielki domek z małym ogródkiem nad morzem, o którym sobie ciągle marzę. 

Chociaż nie znoszę zamienników, te największe marzenia staram się zastąpić mniejszymi, bo życie jest jedno, a coś cieszyć jednak mnie musi. 

Nie odmawiam sobie ulubionych słodkości czy owoców, chociaż to nie jest codziennością. Nie odmówię sobie też ulubionych perfum, czy równie ulubionych pięknie pachnących kosmetyków. Kiedy mam ochotę, kupuję sobie kwiaty, bo kto powiedział, że kwiaty trzeba tylko dostawać? W ten sposób zapomniałabym jak one wyglądają, bo większość uważa, że to prezent niepraktyczny. Kwiatów nigdy za wiele, uwielbiam je także w płynie, dlatego też nie może zabraknąć ulubionych perfum. 

Sprawiacie sobie drobne przyjemności? 

Pozdrowienia! 🌞